بررسی میزان تأثیر درمان‌شناختی مبتنی بر حضور ذهن بر کاهش استرس ادراک‌شده و افزایش امید به زنده ماندن زنان مبتلابه بیماری عروق کرونر

زمینه و هدف: از جمله مسائل مهم بیماران عروق کرونر، مشکلات روحی و روانی مانند استرس ادراک ‌شده و کاهش امید به زنده ماندن در آنان است. هدف پژوهش حاضر بررسی میزان تأثیر درمان‌شناختی مبتنی بر حضور ذهن بر کاهش استرس ادراک ‌شده و افزایش امید به زنده ماندن زنان مبتلابه بیماری عروق کرونر بود. مواد و روش‌ها: این پژوهش مطالعۀ آزمایشی، دوگروهی و سه‌مرحله‌ای است که روی ۳۰ زنمبتلابه بیماری عروق کرونر انجام شد که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. مداخله درمان‌شناختی مبتنی بر حضور ذهن برای گروه آزمایش اجرا شد.درحالیکه گروه گواه در این مدت هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکرد. پس از اتمام جلسات، پس‌آزمون و یک ماه پس از مداخله، پیگیری روی دو گروه آزمایش و گواه انجام شد. ابزارگردآوری داده‌ها،پرسشنامه‌های استرس ادراک‌شدهکوهن(۱۹۸۳) وامید به زندگی میلر(۱۹۸۸) بود. برای دستیابی به نتایج، از تحلیل کوواریانسِ چندمتغیری استفاده شد. یافته‌ها: پیش از مداخله میان میانگین نمرات استرس ادراک‌شده و امید به زنده ماندن، در دو گروه تفاوت معنادار دیدهنشد. پس از مداخله و یک ماه پس از مداخله میان میانگین نمره کل استرس ادراک‌شده(۰/۰۰۱>P) و امید به زنده ماندن(۰/۰۰۱>P)، در دو گروه تفاوت معنادار دیده شد(۰/۰۰۱>P). نتیجه‌گیری: درمان‌شناختی مبتنی بر حضور ذهن، بر کاهش میزان استرس ادراک‌شده و افزایش امید به زنده ماندنِ بیماران مبتلابه بیماری عروق کرونر مؤثر است.